Από ανθρώπους που δυσκολεύονται να εκφράσουν όσα νιώθουν, να τα αντέξουν ή να τα επικοινωνήσουν. Από σχέσεις που φορτώνονται σιωπές, παρεξηγήσεις και συναισθήματα που δεν βρήκαν ποτέ λόγο.
Κάπου εκεί γεννήθηκε το ερώτημα: αν αυτές οι δυσκολίες δεν εμφανίζονται ξαφνικά στην ενήλικη ζωή, μήπως ξεκινούν πολύ νωρίτερα — από τότε που ήμασταν ακόμη παιδιά;
Όχι επειδή το θέλουν, αλλά επειδή δεν βρίσκουν πάντα τον χώρο ή τον τρόπο να τα εκφράσουν.
Κάποια συναισθήματα θεωρούνται «δύσκολα». Άλλα «υπερβολικά». Και κάποια απλώς μένουν ανείπωτα.
Όταν αυτό επαναλαμβάνεται, το παιδί δεν μαθαίνει να αναγνωρίζει το συναίσθημά του — μαθαίνει να το αποφεύγει.
Δεν ρωτά άμεσα το παιδί «πώς νιώθεις;». Του δίνει μια ιστορία για να σταθεί δίπλα της.
Μέσα από τους ήρωες, τα συναισθήματα αποκτούν μορφή και φωνή. Γίνονται κάτι που μπορεί να παρατηρηθεί, να αναγνωριστεί και να ειπωθεί χωρίς φόβο.
Έτσι γεννήθηκε το Παραμυθοσκόπιο: ως ένας τρόπος να δοθεί στο παιδί αυτό που συχνά λείπει — ένας ασφαλής χώρος για να συναντήσει τον εαυτό του.
Όχι για να διορθώσει. Για να προλάβει.
Δημιουργήθηκε για να καλλιεργήσει σχέση με το συναίσθημα από νωρίς — ώστε να μεγαλώσουν παιδιά που αναγνωρίζουν όσα νιώθουν, δεν φοβούνται τα συναισθήματά τους και μπορούν, αργότερα, να τα εκφράσουν και να τα μοιραστούν.
Γιατί η συναισθηματική φροντίδα δεν ξεκινά στην ενήλικη ζωή. Ξεκινά όταν κάποιος, για πρώτη φορά, νιώθει ότι αυτό που αισθάνεται έχει θέση
Το Παραμυθοσκόπιο είναι μια εξελισσόμενη ιδέα που συνδυάζει το παραμύθι, τη θεραπευτική αφήγηση και τη σύγχρονη γνώση γύρω από τη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών.
Ένα έργο που δεν βιάζεται να δώσει απαντήσεις. Που επιλέγει πρώτα να ακούσει.
